به گزارش روشنای راه، سفر رئیس‌جمهور به استان البرز در سکوتی عجیب و دور از چشم رسانه‌ها و خبرنگاران انجام شد؛ سفری که نه خبری از آن پیش‌تر منتشر شد، نه دعوتی از رسانه‌های استان به عمل آمد و نه حتی توضیحی برای این رویکرد بی‌سابقه ارائه شد.
چرا البرز همیشه استثناست؟ آن هم حتی در اطلاع‌رسانی!
مگر نه اینکه رسانه‌ها پل ارتباط مردم و حاکمیت‌اند؟ مگر نه اینکه خبرنگاران روایت‌گر حضور مسئولان در میان مردم‌اند؟ پس چرا این بار، البرز و رسانه‌هایش حذف شدند؟
آیا خبرنگاران البرز، نامحرم‌تر از استان‌های دیگرند؟
یا نکند البرز آزمایشگاه اجرای مدل جدیدی از سفرهای بی‌خبر و بی‌صدای دولت شده است؟
برخی سکوت خبری را به ملاحظات امنیتی گره زدند؛ اما مگر در سایر استان‌ها خبرنگاران تهدید امنیتی محسوب می‌شوند؟ اتفاقاً حضور رسانه‌ها، شفافیت می‌آورد، نه تهدید!
بی‌اعتمادی یا بی‌تدبیری؟
بزرگ‌ترین آسیب این مدل سفرها نه به خبرنگاران، که به سرمایه اجتماعی دولت وارد می‌شود؛ بی‌اعتمادی، بی‌اعتنایی و بی‌اعتباری، حاصل نادیده گرفتن رسانه‌های محلی است؛ رسانه‌هایی که سال‌ها بی‌امکانات و با کمترین حمایت، بار اطلاع‌رسانی مشکلات و مطالبات مردم البرز را به دوش کشیده‌اند.
صدای اعتراض حتی از نمایندگان مردم هم بلند شد. علی شیرین‌زاد، نماینده استان البرز در پیامی صریح نوشت: عدم دعوت از نمایندگان قانونی مردم استان البرز در سفر رئیس‌جمهور، اتفاقی غیرمنتظره و خلاف روح وفاق است و قطعاً مردم شریف استان نادیده گرفتن حقوق‌شان را فراموش نخواهند کرد.
سوالی که همچنان بی‌پاسخ مانده این است: سفر رئیس‌جمهور به البرز، حاصل بی‌برنامگی بود یا بی‌اعتمادی؟
قصور بود یا تصمیمی آگاهانه برای خاموش نگه داشتن صدای رسانه‌ها؟
و مهم‌تر از همه؛ البرز و رسانه‌هایش مستحق این بی‌خبری بودند؟
البرز، استانی با مردمی صبور و رسانه‌هایی نجیب است؛ اما فراموش نکنید: نجابت، دلیل بر نادیده گرفتن نیست!
نویسنده: محمود عزیزی
